Counselling
Z definicji Polskiego Stowarzyszenia Counsellingu (które współtworzymy):
Counselling to interaktywna relacja pomagania, w której uczestniczy Counsellor oraz Klient za obopólną zgodą. Klientem może być osoba indywidualna, para, rodzina lub grupa. Relacja counsellingu odbywa się w oparciu o formalny kontrakt zawarty i zaakceptowany przez obie strony.
Celem relacji pomocy jest pogłębienie rozumienia siebie przez Klienta, rozeznanie w swojej aktualnej sytuacji życiowej, poznanie swojego potencjału i zainicjowanie rozwoju osobistego w kierunku uzyskania większej sprawczości i poprawy jakości życia Klienta.
Counsellor pracuje w oparciu o kompetencje uzyskane w drodze uznanych szkoleń i kursów, w wyniku których dysponuje wiedzą na temat prawidłowości rozwoju człowieka i natury ludzkich problemów – emocjonalnych, relacyjnych, społecznych, egzystencjalnych oraz posiada umiejętności budowania relacji pomagania w taki sposób, aby umożliwić Klientowi korzystne zmiany.
W swojej praktyce zawodowej Counsellor postępuje zgodnie z Kodeksem Etycznym PSC.
Counselling to szerokie spektrum propozycji nakierowanych na rozwój i poprawę jakości życia, adresowane do osób zdrowych, przy czym rozgraniczenie zdrowia i choroby nie jest sprawą oczywistą – to dość płynna granica (definicji zdrowia proszę szukać na stronie WHO). Counselling obejmuje zatem działania od spotkań jeden na jeden dotyczących problemów emocjonalnych, życiowych itp (counselling indywidualny), po różne formy zajęć sprzyjających rozwojowi (poszerzających świadomość w przypadku Gestalt) np. obozy z psychoedukacją dla młodzieży, warsztaty rozwojowe. Są to więc różne formy pracy z człowiekiem, również tej nie terapeutycznej, w ramach której tworzymy klientom warunki do rozwoju wrażliwości, świadomości siebie i kontaktu z otoczeniem, świadomości emocji i umiejętności ich wyrażania. Psychoterapia natomiast najczęściej koncentruje się i ogranicza do gabinetowej pracy na temat problemów w życiu klienta.
W 1999 roku Petruska Clarkson na konferencji AICo , w czasie wykładu o stanie counsellingu w UK powiedziała, że tamtejsze środowiska pomocowe po dłuższych dyskusjach, nie znalazłszy zasadniczych różnic, umówiły się, że o psychoterapii mówimy w odniesieniu do pracy w szpitalach dla psychicznie i nerwowo chorych, a o counsellingu ww przypadkach pracy w gabinetach itp.
Aileen Milne w książce „Teach yourself counselling” poświęca rozdział na wyjaśnienie różnicy między counsellingiem a psychoterapią. Całość dobrze reprezentuje taki oto fragment ” zwykło się uważać, że counselling to forma pracy krótkoterminowej, zaś psychoterapia długoterminowej, ale jednoczęśnie counsellorzy wielokrotnie pracują ze swoimi klientami długoterminowo, jak i psychoterapeuci krótkoterminowo”. Z ciekawostek w tej książce: Carl Rogers zamiennie używał obu pojęć względem siebie
Ciekawe jest także, co pisze Milne o pochodzeniu psychoterapii i counsellingu. Psychoterapia wywodzi się z psychoanalizy Freudowskiej z tego powodu niektórzy psychoterapeuci uważają, że można tej nazwy używać jedynie w odniesieniu do jej pochodzenia od Freuda w odróżnieniu do counsellingu. Kłopot się pojawia (jak pisze Milne) już w przypadku counsellingu psychodynamicznego, który jak najbardziej bazuje na podejściu i teorii Freudowskiej. Counselling natomiast wywodzi się z pomocowych działań przyszkolnych, kościelnych, stowarzyszeniowych czy wolontaryjnych i ewoluował do formy profesjonalnej pomocy psychologicznej.
Wygląda na to, że po latach ewolucji counselling i psychoterapia to określenia dotyczące podobnych form profesjonalnej pomocy człowiekowi i niezwykle trudne do odróżnienia.